Gitme

kapı çaldı.onu hiç beklemiyor olmama rağmen o an kelebekler karnıma geri dönmüştü.hatta kapıyı açtığımda karşımda postacı olmasın diye dua ederken bulmuştum kendimi.tokmağı çevirdiğimde karşımda boş bir ifadeyle bana bakıyordu.

birden sinirim geldi aklıma.çok kızgındım ona değil mi? evet.o halde sordum:

'NE VAR?! NİYE GELDİN?!'

...

'ben..',dedi.'..önceleri seni üzdüğüm için üzgündüm.sonra sen gittin.ve herşey asıl o zaman başladı.sanırım hayatımda bu kadar sevmemiştim kimseyi.keşke bunu anlamam için seni kaybetmem gerekmeseydi..ama ben seni tanıyorsam eğer,affedersin beni,diğerlerini affettiğin gibi.'

suratına baktım.haklıydı.daha önce kaç kişiyi affetmiştim.şimdi onu mu affedemeyecektim..ama kızgındım ona.evet.

'biraz geç kaldın.artık bir sevgilim var..' dedim.yalan söyledim.inanmamış gibi baktı suratıma ya da ben öyle anlamak istedim,bilmiyorum.elimi tutmaya çalıştı.ben eğer ellerine dokunursam geri dönemeyeceğimi,boynuna atlayacağımı bildiğimden çektim ellerimi.gözünden yaş aktı.

'yalan olduğunu söyle..çünkü ilk defa yalana ihtiyacım var.' dedi.bu sefer benim gözlerim taşmamak için zor duran barajlar kadar dolmuştu..ama kızgındım ona.evet.

'maalesef yalan' dedim.'şimdi git.eğer seni burada görürse bana çok kızar.'

gözlerini sildi,arkasını döndü,yürüyordu..ona gitme demeyi çok istedim.kızgınlığın canı cehenneme demek istedim.ne yazık ki ben içimle hesaplaşmayı bitirene kadar o sokağın köşesini dönmüştü.

şimdi söylüyorum o zaman:

'gitme sevgilim.çünkü senden başka sevgilim yok benim,olmayacak.kızgındım sana ama artık umrumda değil.tek umursadığım şu 5 metreyi geri yürümen.bana gelmen.gözümüzden akan yaşları birbirimizin omzunda kurutmak.lütfen gitme sevgilim,gitme.'